Het zichtbaar geheim

[p. 70]

Ballade

Kent gij dat wonderlijk verhaal
Van wie niet liefgehad wou zijn?
Liefhebben kon ze, maar de taal
En daad van liefde deed haar pijn
Die geuit werd jegens haar.
Ze ontmoette een man en had hem lief
En zei het hem door woord en brief
En scheen gelukkig, maar
Terwijl ze 't, als beminnend, was,
Verborg zij, als bemind, een leed,
In d'aanvang als wie 't nauwlijks weet,
Maar 't weten kwam alras.
Haar lieve zorg en moedige trouw
Lokte eendre zorgen uit van hem:

[p. 71]

 

Hij sprak tot haar met warme stem

 

En 't licht blonk in zijn oogenblauw

 

Als hij naar haar bewegen keek,

 

Maar 't was haar dan als kromp zij saam,

 

Een diepe en onverklaarbre schaam

 

Maakte haar rood en bleek,

 

En wijl hij haar beminlijk vond,

 

Ook door dat blozen en die angst,

 

Drukte zij beide handen op

 

De borst, als was haar harteklop

 

Het kloppen van een wond.

 

En haar beviel een vreemd verlangst

 

Ver weg te gaan waar niemand haar

 

Kon aanzien met dien liefdeblik,

 

En in hun stille kamer, waar

 

Hij daags niet kwam, zat zij en zon

 

Hijgend, schoon traanloos, maar zij kon

 

Geen uitweg vinden, want met schrik

 

Dacht zij hoe hij dan eenzaam werd,

 

En ook soms aan haar eigen smart

 

Als zij niemand nabij zich had

 

Die zij beminnen mocht.

 

Zij werd dan dubbel lief, en zat

 

Naast hem, en zocht

[p. 72]

 

Hem te verzoenen met zijn vrouw,

 

Die goed en zacht was, maar altoos

 

Zulk een geheimnisvolle rouw

 

In 't hart droeg, die ze wel een poos,

 

Maar nooit voor lang verborg, en die

 

Hem uit haar oogen onverhoeds

 

Aanstaarde: grimmige martelie

 

Uit hemel zoo vol zoets.

 

Zij dacht soms of een booze geest

 

Die martling in haar reine lijf

 

Bedreef, maar ook dat zijn verblijf

 

Aanstonds zou zijn geweest,

 

Als ze onder 't hart de vrucht ontving

 

Waar zij op hoopten; en niet lang

 

Of in haar wies die zachte dwang

 

Van 't kind, en iedre erinnering

 

Aan zijn bestaan was als een golf

 

Van lust, die de angstkwaal overdolf

 

Waarop ze in doodsnood stiet.

 

Gedragen door een levensstroom,

 

Genoot ze al wat zich op zijn zoom

 

Haar toonde, en dan weer liet.

 

Totdat zij zwaarder 't leven droeg

 

Dat in haar groeide en soms zich vroeg:

[p. 73]

 

Wat nu als 't komt? Ook dit kind zal

 

Zijn zooals ik misschien, en al

 

Wat ik leed, lijden. Of ook niet,

 

Maar ik dan? Tweewerf onverstaan,

 

- Voor eeuwig, want nooit kan ik gaan

 

Van 't kind, schoon 'k ook mijn man verliet -

 

Sterf ik dan levend. - Haar gedachte

 

Nam toen den vorm van sterven aan,

 

Zonder of met haar kind.

 

Zij kon niet scheiden, en zij wachtte.

 

Maar dacht: leven is scheiden

 

Van twee, sterven van een.

 

Zij kon niet gaan van beiden

 

En sterven alleen.

 

Zoo ging zij met haar kind, haar dracht,

 

In het donkere water.

 

De nacht was blind.

 

Visschers vonden haar later,

 

En hebben haar thuisgebracht. -