Het zichtbaar geheim

[p. 16]

De grondtoon

Een zware en vaste vloer van klanken, als een vlot
Dat op een ondergrondsche stroom langs rotsen drijft.
Somtijds verborgen in een ronde en donkre grot,
Dan in een dal waar scheemrig licht maar kort verblijft.
Nu is het water stil, dan stort en botst het luid,
Dan woelt en joelt het wild en slaat zijn kuifschuim uit,
Dan overspoelt en stuwt het zijn gesleurde vracht
Door korte en grillige dag neer in een dieper nacht.
Het vaartuig kreunt en kraakt, in elk gebint verstijfd,
Tot de ergsten val bereid, gereed voor 't eindlijk lot,
Tot, of een vinger kim en hemel openschrijft,
De zee hem groet die 't leidt, de in stralen zichtbre god.