De weg van het licht

[p. 21]

Een Nieuw Gezang

Kon ik mijn kracht verzamen,
Rein, tot een sterke straal
Van taal,
Ik zou de Dood beschamen,

Die altijd loert en luistert
Of hij wat in ons sterft
Verwerft,
Wat in ons voortleeft kluistert.

Neem aan, Dood, wat moest sterven,
Maar 't leven dat ge liet
Gebiedt
Mijn wil, niet uw bederven.

Ik draag het, onverminderd
Door u, en stort het uit:
Geluid,
Dat ge in zijn vaart niet hindert.

Ziel zijn, en 't altijd blijven,
Tot de uiterste oogenblik
En snik,
Zij de eer van de aardsche lijven.

Door aarde en hemel vinden
Dan zinnen en gevoel
Hun doel,
De geest waait met de winden.

Nochtans - in schomlend walen
Beweeg' hij als 't kompas
Om de as -
Hem blijft één punt bepalen:

[p. 22]

 

Verder dan zonnen, verder

 

Dan één gevormd begin,

 

Eén zin,

 

Eén zichtbre of denkbre Herder,

 

 

 

't Eéne onuitspreekbre, in kolken

 

Vergaand en als een pluim

 

Van schuim

 

Vlagende als licht door wolken.

 

 

 

Als licht door wolken vlagend,

 

Zoo stort zich door de stof

 

Die dof

 

Verviel, één Ziel, hem dragend;

 

 

 

Eén leven, 't maatloos wonder,

 

Dat alle kracht doorvloedt,

 

Doorgloedt,

 

En elk ding in 't bizonder;

 

 

 

Eén leven, 't uwe en 't mijne,

 

Dat in en uit ons spreekt

 

En breekt, -

 

En dooft, opdat het schijne.

 

 

 

Houd vast dat Eene. Ik zamel

 

Het aldoor weer tot straal

 

Van taal.

 

Ik zing 't, totdat ik stamel...