De weg van het licht

[p. 15]

De Gedichten van de Voorbijganger

[p. 16]

De Feestweek

Het feest drijft weg. De vlaggen wappren.
Ik, nu alleen, herdenk mijn jeugd,
Toen onder rood-wit-blauwe banen
Ik aan mijn vaders hand genoot.
Toen waren we allen één. Of kende
Mijn hart geen scheiding? Na dat jaar
Werden de Vaderlandsche kleuren
Symbool van burgertwist. De haat
Van landsman tegen landsman gierde
In 't laffe en triomfeerend lied.
Aanstonds klonk antwoord: de eigen taal wel,
Maar andere gezaamheid zong
Ter tarting van gewijde grenzen
Het bovenvolkelijk refrein.
Het bovenvolklijk zingen vulde
Mijn hart almeer. Ik weet niet meer,
Nu 't joelen van de volkszang schatert,
Of nog mijn hart zijn zin verstaat.

De winterschoonheid: rijp en sneeuw,
Lokt mij te loopen langs de landen.
Maar door mijn oogen die zoo graag
Die flonkring zagen, tuurt een vreemde.
Het schoongeordende gebouw,
Hoe ook bouwvallig, waar we in woonden,
Scheurde in zijn grondslag. Eer de vloer
Opnieuw gelegd wordt, eer de wanden
Weer rijzen, dak de pijlers kroont,
Zijn gij en ik in 't moer verlaatnen,
Struiklaars in puin, een horde, blind
Van waanzin, blootgesteld aan vlagen
Van 't noodweer, en wij weten 't niet.
Wij zoeken in ons hoofd de lijnen

[p. 17]

 

Van 't bouwplan, maar wij vinden 't niet.

 

Deze bouwt zus, die zoo. De gronden

 

Zwichten. Waan strijdt met waan. Het volk

 

Roept om een bouwheer. ‘o Mijn Meester!’

o Bochtige stroom! - Ik stuur mijn boot
Langs riet en plaat, door geul en kloof,
De rimpelreef die rotsen meldt
Lees ik van ver en mijd hun muur.
Ik ken mijn stroom en weet elk sein
Dat iedre kronkel, iedre pier,
Elk naderende houtvlot geeft:
Ooren noch oogen sluimren ooit.
Ik ken mijn stroom. Ook als de nacht
Hem in onpeilbre nevels hult,
Elk ding een dreiging wordt, elk waas
Bedriegt door niet bestaand gevaar,
Ook dan ken ik mijn stroom, dan meest,
Die in mijn geest geteekend ligt,
En siddringloos, met vaste hand,
Stuur ik op 't innerlijke beeld.
Met zekerheid gelooft mijn ziel
Dat aan het eind haar morgen daagt.