Proza. Deel X

[p. 90]

Rabindranath Tagore: Wijzangen

Het kan in een dichter niet bevreemden, dat hij bij het lezen van tot proza vertaalde verzen sommige regels die hem treffen tracht op te vangen in zijn maten en rijmen. Soms een beeld, een gedachte, een toon die even aanhield, een enkele keer een heel gedicht, nu betrekkelijk getrouw, dan in saamvatting of verkorting weergegeven, - dat is alles wat ik dus doende uit Van Eeden's vertaling van Tagore's eigen engelsche proza heb op schrift gebracht. Het is weinig, in zooverre het zeker niet het schouwspel van de boom, maar misschien ook voldoende, indien het eenigszins de smaak van zijn vrucht verschaft.

*_**

Als een rechte rieten fluit
Zij mijn leven: vul hem met geluid.

*

Wat aan werk door mij geschiedt?
Doelloos zingen, anders niet.

*

Ik wachtte alleen op Liefde,
Opdat haar hand mij bonde.
Ik wachtte alleen op Liefde.

[p. 91]

 

Opdat geen mensch mij vonde

 

En boeide me in zijn regels

 

Vlood ik, dat geen mij vonde.

 

 

 

Ik wachtte alleen op Liefde.

 

 

 

*

 

 

 

De zoete lotos bloeide,

 

Ik wist het niet, mij moeide

 

Geen bloem: mijn korf bleef ledig.

 

Toen pijnde me een verlangen,

 

Als kwam een geur van 't zuiden:

 

Mijn hart bleef almaar hangen

 

Naar zomer die 't bevredig.

 

Ik wist niet zijn beduiden,

 

Ik wist hem niet mijn eigen,

 

Wist niet die geur te stijgen

 

Diep uit mijn hart dat bloeide.

 

 

 

*

 

 

 

De storm toornt tegen Vrede,

 

Toch zal in vreê hij einden.

 

Zoo toornde ik tegen Liefde,

 

Liefde waarin 'k moet einden.

 

 

 

*

 

 

 

Zij, die scheemrig in mij bleef,

 

- Woorden konden haar niet winnen -

 

Zij mijn allerlaatst beminnen,

 

God, dat ik u geef.

 

 

 

*

 

 

 

Als ik u nooit mag vinden,

 

Laat mij dan altijd weten

 

Dat ik u miste, een blinde.

 

Laat mij dit nooit vergeten,

 

Laat mij die smart verduren

 

In droom en wakkere uren.

[p. 92]

 

Als ik de markt doorwandel,

 

Der wereld, en haar woelen,

 

En rijk word van haar handel,

 

Laat mij mijn armoe voelen,

 

Laat mij die smart verduren

 

In droom en wakkere uren.

 

 

 

Als moede ik blijf vernachten,

 

In 't stof, laat me altijd weten

 

Dat langre wegen wachten.

 

Laat mij dit nooit vergeten,

 

Laat mij die smart verduren

 

In droom en wakkere uren.

 

 

 

Als bloemen 't feest versieren,

 

Gedenke ik onder 't joelen

 

Dat zonder u wij 't vieren.

 

Laat mij die schande voelen,

 

Laat mij die smart verduren

 

In droom en wakkere uren.

 

 

 

*

 

 

 

Ik wist niet wat me ontbonde

 

Als knop in 't maatloos woud -

 

 

 

Zie hoe de nooit-doorgronde

 

Me in moeders armen houdt.

 

 

 

Hij komt als dood me ontbinden

 

Tot nieuwen levens dorst -

 

 

 

Weer meen ik moeder vinden:

 

Linker- na rechter-borst.

 

 

 

*

 

 

 

Ik weet dat ik het beste vond:

 

In 't speelvertrek van eindelooze vormen

 

De vormen-looze.

 

 

 

1913.