Persephone en andere gedichten

[p. 21]

Andere gedichten.

[p. 23]

De roze.

Ik had mij moê gedwaald door bosch en bergen
En zachtkens schreed mijn voet, omdat een stem
Den wind zich paarde, waar hij suiz'lend door
De stille blaad'ren luwde en duizendtongig
Mij tegenlispte of langs de hellingen
Der zuiderbergen zweefde en de echoos riep,
Die speelziek tusschen 't groen der wingerts schuilden
En van dien telg der zon de taal der liefde
Bedwelmend zoet vernamen, om ze aanstonds
Der eenzaamheid te doen verstaan en mij.
En lager daalde ik, als de zonne in 't Westen,
Alleen als zij, naar 't lief'lijk dal waarom zich,
Gelijk een droom om 's dichters geest, het kleed
Der sluim'ring had gelegd. De heuvelhelling
Ontrolde een groen tapijt, waarlangs alleen
Een zoete Nymphe gaan mocht, docht me, om ginds

[p. 24]

 

De fluistertaal der bloemen te beluist'ren,

 

Waar schoonheid woonde en met haar stilte. 'k Vlijde

 

Mij neder waar een enk'le, stoere stam

 

Zich zwijgend dalwaarts boog, verlangend de armen

 

Uitstrekkende - of ook hij geen ruste vond.

 

Der bloemen wierook geurde een hulde omhoog

 

Den Geest der nachten, die zich stil en zacht

 

Uit de aarde hief, en niet ver van mij stond

 

Een witte roze, die, het kopjen nijgend,

 

Zich sluimerziek in een onzichtbre wolk

 

Van geuren had gehuld, gelijk een maagd

 

In eigen onschuld - wen geen dartle droom

 

Het beeld eens and'ren in dien sluier weeft.

 

Zoo zat ik lang en zag - en zielewieg'lend

 

Omvloeiden mij der bloemen beden, rein

 

Als de âam eens kinds en diep als 't hart der liefde,

 

Zich huwende aan een stem als 't lied der lent;

 

Zij weefden zich om mij, om mijne ziel,

 

Maar die was mijn niet meer. En voor mij stond

 

Dezelfde roze, maar in purpren droom:

 

Ik zag toen hoe zij langzaam 't kopjen hief,

 

Haar blaadjens oop'nend, doch om ze aanstonds weer

 

Te sluiten - en zij boog nog dieper neer

 

Op haren stengel, die vooroverleende

[p. 25]

 

En kwijnend zonk. Wat toen mijn hand bestuurde,

 

Ik weet het niet, maar 'k plukte zacht en snel

 

De teedre bloeme en drukte kussen op

 

Haar blaad'ren, vol, tot stervens vol van lust:

 

Een zenuwsiddering van zaligheid

 

Beving me, en zie, de bloeme bloeide weer

 

De pur'pren blaadren spreidde zij vaneen

 

En in het midden prijkte, zelf een zon,

 

Een enkel, reinheidstralend dauwjuweel;

 

En weder vloeide een wolk van geuren om haar,

 

Oneindig heerlijker dan ooit te voren,

 

Maar daarin aâmde ik mee: ik was een knop,

 

Ontbottende onder d'ademtocht der lente,

 

Een levend lied, ontwakende in de ziel

 

Der liefde, en levende ook in haar alleen.

 

Toen week die hemeldroom - en ik ontwaakte;

 

Daarboven wuifde 't groen in 't zuiver duister

 

Der luchten, voor mij bloeide in stil gepeins

 

De witte roze, en langzaam stond ik op

 

En ging met zachten gang langs 't groen des heuvels

 

En hoorde een stem, van verre, zeer van ver....

Januari 1882.