De nieuwe tuin

[p. 132]

IX.

Hoe zit ik soms den middag door gebogen
En zie naar 't landdorp en het hoog geboomt
Dat stil en bladerloos den Hof omzoomt,
En zoek het vragend door maar onbewogen.

Ik liet die oogen soms wel wijder gaan
En mijn gedachten vlogen onweerhouden
Wanneer door stormen die dit hart niet rouwden
Hun vleugels volgzaam schenen stil te staan.

O tijdlooze aard, o ruimtenloos gewemel,
Waarin ik daalde en rees een rustge ziel,
Hoe slonk, hoe zonk, hoe duizelde ik en viel,
In 't hart gewonde vogel, uit uw hemel.

Ai mij, voelt eenmaal 't schepsel zich gescheurd
Het hart ter steê waar zich hem 't liefste hechtte,
Dan is het veel zoo hij 't den dood ontvechte,
Dan is het weinig zoo hij weinig treurt.

[p. 133]

 

O kern van leed. Uw groeikracht spruit de daden

 

Uit, die de bloemen van mijn leven zijn.

 

Is 't wonder dat wat groeit uit hartepijn

 

Aan hemelvreugden schaars zich durft verzaden?

 

 

 

Is 't wonder dat de loot in 't blauw niet stijgt -

 

Niet hooger dan 't gedoogt zijn donkre wortel?

 

En is het vreemd dat loof waarin de tortel

 

Zich paart geen koningsaadlaar zetels twijgt?

 

 

 

Altijd keert wat er stijgt naar de aarde weder

 

En zoekt de droevigheid waar 't uit ontstond.

 

Ik die mijn zon zoek buig in de eigen stond

 

Ten droevige' oorsprong van mijn wording neder.

 

 

 

Ik stijg en buig. O zoet geheim, o vreugd.

 

Juist de eenge vreugd die 'k eindlijk heb gevonden.

 

Tusschen uw hemel, o mijn ziel, en gronden

 

Vondt ge u de blijving die u eeuwig deugt.