De nieuwe tuin

[p. 111]

XVIII.

Mijn wezen ging wel soms door donkre dalen
En rustte in schaduw zonder hoop op licht,
Dan hief ik somtijds het bezorgd gezicht
Naar hoogster bergzoom ondergaande stralen.

Maar zorgde 't hoofd, te vaster trad mijn voet.
Het pad niet latend schreed ik rustloos verder.
Door doorn en distel deed ik wat de herder
Steeds voor de minste van zijn schapen doet.

Ik zocht geen schaap, geen schat, ik weet niet, zocht ik
Wel ooit iets dan den dood, die nóchtans komt?
Want dat is 't loon dat ieder mensch besomt;
Maar ook den dood in 't worstlen overmocht ik.

Want éen ding vond ik en ik vond het wel,
Mijn eenige aanwinst die geen dood verachter':
Ik vond den weg dien 'k ging en dien ik achter
Mij liet, te fier dat ik die aanwinst tel.

[p. 112]

 

Eens als ik dood ben zal een reizger 't weten

 

Dat waar de bergen diepst en donkerst zijn

 

Eén man een lijn trok dwars door 't bergravijn -

 

Dan, dankbaar, zal hij die met voeten meten.

 

 

 

Hij trekt haar door en komt, wie weet, in 't land,

 

Het wondre land dat ziende ik ben gestorven -

 

- Waar rust mijn lijk? - Hij, als hij 't heeft doorzworven,

 

Sterft in de bergen aan den andren kant.