De nieuwe tuin

[p. 109]

XVII.

Zeg niet te snel dat onze schoonste dagen
Maar korte vreugden tusschen smarten zijn.
Zij zijn als kaarsen om wier stralenschijn
Schemers van licht door donkre hoeken vagen.

Zij zijn juweelen die een heel sieraad
Rondom gerijd van mindre en duistre steenen
Zooveel van d' eigen echten luister leenen
Dat het als éen ster in uw borstkuil staat.

Zij zijn de traan gelijk in 't toornig donker
Van 't oog dat lot en leven haten wil.
Wie 't hart verstaat ziet in zijn lichtgetril
Van liefde 't onverdoofbare geflonker.

Ik toen ik jong was wist niet of het smart
Of vreugd was wat mij daaglijks teer deed beven;
Maar fluisterde innigst ik: o 't schoone leven! -
't Was smart maar waarin vreugd weerspiegeld werd.

[p. 110]

 

Ik heb het later soms wel uitgevonden,

 

Toen 'k droef was niet, maar toen ik koud en leeg,

 

Dat iedre smart van vreugde een weerschijn kreeg,

 

En schoonheid prijzend vaak we in smarten stonden.

 

 

 

Hoe had ik anders, lief, mijn leven ook,

 

Ik die van leed mijn deel wel had, gedragen,

 

Als niet in straling van mijn schoonste dagen

 

Mijn droefste schemer lichtend onderdook.