De nieuwe tuin

[p. 94]

XII.

Ik zie uit morgenmist vier paden komen
Die samenloopend aan een hoek van 't huis
In 't lichtre rond zich toonen als een kruis.
Oudtijds was dit een schoon symbool genomen.

't Seizoen is na dat in een nacht van tijd
Een naakt man aan een kuis hing, ongebroken
De leden, maar met speer zijn zij doorstoken.
De aard spleet, die dooden opwierp wijd en zijd.

En daarvan teekent de aard haar heil. In 't teeken
Van dien Gekruisten kwam een menschheid saam.
In hem hun doodsangst stierf. In Christus' naam
Zou Petrus Hel en Hemel openbreken.

't Geloof verstierf, maar 't beeld sterft nimmermeer.
Uit nacht kwam heil. De liefste paden komen
Uit dichtste neevlen. Als rivieren stroomen
Zij heilaanbrengend tot het kruisbeeld weer.

[p. 95]

 

En wie er aanwoont raadt naar alle zijden

 

Het land dat ver en vaag in 't donker ligt.

 

Wanneer de zon komt wordt het verste licht.

 

Paden van de aard gaan geestlijke terzijden.