De nieuwe tuin

[p. 92]

XI.

Huisjes en hagen, hek en hooischelf staan
Op witberijpte bolleland en weiden
Veel zichtbaarder. De schuine stralen spreiden
Fluweelen schaduw tegen 't rijpwit aan.

Dit zijn die zeldzaam heldre en zuivre dagen,
Waarin men aadmend voelt dat deugdzaam zijn
Is met zoo weinig mooglijk levensschijn
In stilte en reinheid leven in zich dragen.

Ik ken mijn vrienden die dat zeker doen.
Die stil en hoog hun witte land beloopen.
Eens gaan de voren voor hun voeten open:
Hun bloem zal blinken en hun graan zal voên.

O heil hun die om winst noch roem hun leven
Verhaastten: eenmaal komt het schooner nu.
Te juister tijd zijn alle winden luw.
Dan zal een zon hun leven schoonheid geven.

[p. 93]

 

Hoor mij die eenzaam in mijn winter woon,

 

En toch spreek wat ik waar vond, ik een dichter:

 

Hun die niet haasten wordt het werken lichter;

 

Zij die niet haasten maken elk werk schoon.

 

 

 

Hun brengt de dag die komt zijn goede tijding

 

En laat een over voor den andren dag.

 

Hun daad maakt staag van nieuwe daad gewag;

 

En aan hun rust, nooit krachtloos, faalt geen wijding.

 

 

 

Zij weten altijd goed en altijd waar

 

Het oogenblik als 't komt voor 't vliedt te grijpen.

 

Zij laten d' appel rood en gouden rijpen

 

En houden dan de hand die ze opvangt klaar.

 

 

 

Hun hoef ik nu ook niet in rijpe woorden

 

De vrucht te reiken die 'k aan mijn boom vond.

 

Hun doet uit eigen hof een ritslen kond

 

Dat woorden groeien die nooit ooren hoorden.

 

 

 

De zon zwelt uit en van 't berijpte land

 

Smelt witte vaag die de aard zoo schoon bespreidde.

 

Het water blinkt en mijn bewogen weide

 

Dampt naar het blauwe dat haar wijd omspant.