De nieuwe tuin

[p. 88]

VIII.

Hoe ligt het land zoo roerloos, zoo gelaten,
En wacht de donzig-witte en kille sprei,
Die wat er levends in verborgen zij
Bezorgd zal koestren onder schijn van haten.

Slaap stil. Ik ook ben zoo een roerloos land.
Ik ook voel vlokken die zich rond mij weven.
Hun val voelt koud. Maar 'k draag het warme leven
Te warmer in mij waar hun koude 't bant.