De nieuwe tuin

[p. 71]

Mijn huis en verborgen wegen.

[p. 73]

Mijn huis.

[p. 75]

I.

Mijn huis dat op de helling leit van 't duin
Heeft uitzicht op de toegedekte landen
Waar tusschen haag en hout vereelte handen
De bollen borgen in mijn kweekers tuin.

Hoe de plek waar men woont zoo een kan worden
Met ons die daaglijks toch naar lijf en geest
Zoo groote reizen doen, bevreemdt mij meest
Nu ook in mij de landen ledig dorden.

Want zulk een land ben ik ook nu: de grond
Ligt droog, maar zorgzaam bearbeid en besloten,
En schat die bloemenrijk stond uitgesproten
Ligt nu verhuld, wijl geen weet wat ik vond.

Zoo zijn de luchten ook, de horizonnen,
Zoo stil, zoo schijnloos, en de duinenrij
Bewaart die landenvolten van terzij
Voor najaarsgolven die gedreun begonnen.

[p. 76]

 

Zoo ook in mij. Zoo zal een heerlijkheid

 

Van kleurge tulpen, donkre hyacinthen,

 

Narcissen-geel en anemonen-tinten

 

Eens wieglen waar een lent de lucht bevrijdt.

 

 

 

Zoo zal een vreugd van zomersche gedachten,

 

Van lied en zang als oor en hart verheugt,

 

Opwieken waar nu stille erinring heugt

 

En toekomst flauwt en hooge wenschen wachten.

 

 

 

Als duinreeks staat mijn hooge wenschenwand:

 

Als najaarszee erachter stormt de breker:

 

Mijn leven dat zijn hartstocht zwaar en zeker

 

Bedwongen voelt door meer dan menschenhand.

 

 

 

Mijn hartstocht stormt: altijd door blauwte en donder

 

Was rust noch duur in 't zwaatlend element.

 

Veel sloeg het neer, veel wiegde 't overend,

 

Maar toornde of speelde 't, onduur school eronder.

 

 

 

Is 't meer dan duin wat nu zijn almacht dwingt?

 

Dan dijk? - Want steen of ijzer, 't was al eender.

 

Men zegt: door sferen klinkt geen zang sereender

 

Dan die hun onmaat in zijn maten klinkt.

 

 

[p. 77]

 

Is het dan zang? - 't Is wat de zang doet baren:

 

Liefde die hart en heemlen tevens leidt.

 

Ik heb voor u mijn onduur neergeleid:

 

Liefde die storm en onrust doet vervaren.

 

 

 

Ik heb door u mijn wenschen vast gebouwd.

 

Mijn breker stormt - mijn duinreeks zal niet stortlen.

 

Haar bindt een helm met diepre en peezger wortlen

 

Dan van gindsch zand de korlen samenhoudt.

 

 

 

Bloei dan, mijn land. Wordt lichter, horizonnen.

 

Blijdt, luchten, blauwer over 't veld u uit.

 

Van déze liefde is elke bloem de bruid:

 

Zij houdt voor elke 't kleurge kleed gesponnen.

 

 

 

Zij maakt van elke 't vrouwtje dat op 't veld

 

Niet arbeidt en toch schoon staat aangetogen.

 

O mocht van mij haar kind ze alleen gedoogen

 

Dat hij haar werk aan elk van hen, vertelt.