De nieuwe tuin

[p. 40]

Aan Melchior Lechter.

Lechter, uw droomen reiken zich de handen
En rijen rondom u zich als een huis
Waarin kamer na kamer wondre wanden
Doet leven van een sprook- en droomgeruisch.
Door hoven vol van groote groene bladen
Schreed ik en herfst lag bruin al hier en daar,
En trappen stegen en portalen baadden
Zich om den vreemd die gansch verlegen waar'.
Verlegen in dat hooge en blanke klooster
Zoo stil te zijn van 't na en vol Berlijn -
Zoo laat de vrome d'aard en ziet den Trooster
Hem naadren als 't hem innig stil mag zijn.
Een Trooster? ja. Toen toch uw deur ontluikte
En in de scheemring van uw kleurge ruit
Mijn oog den gloei van schoonre bloemen pluikte
Dan hof van aardschen tuinman in zich sluit, -
Toen naakt of kleurgewaad gestalten blonken:
De schoonheid en hij die de schoonheid smeekt,
De zanger zelf en zij die droom-verzonken
Van liefde en zang de zoete bloemen kweekt, -

[p. 41]

 

Toen mij uit bank en schrank en effne tafel

 

Met rankend snijwerk zoete en wijze spreuk

 

En bloem en dier uit blanke en kostbre rafel

 

Van stikwerk zwaargeplooid of klaar van kreuk

 

Verwonderde, - en de saamval mij verheugde

 

Van alle kleur en volgzaam lijngespeel

 

Dat om u heen, den breeden en vol vreugde

 

Zorgzamen werkman in een waard geheel

 

Zich wond en danste, - die 't al overstraalde

 

Met lach die uit beminnende oogen blonk, -

 

Toen voelde ik mij getroost en ik vertaalde

 

Den troost in dank dien 'k u in 't harte zonk.

 

Laat dan nog eens mijn handen in uw handen

 

Ik leggen wijl uw droomen rond ons staan:

 

Wie waakt en werkt dien zullen doode wanden

 

Schoon en onsterflijk in den dood doen gaan.