De nieuwe tuin

[p. 22]

VIII.

Mijn hart bedwong dit lijf dat soms zoo klaagde
Daar 't met een ander lijf zich wou vereenen.
Nu klopt het kalm en kan weer leven leenen
Aan 't oog en rust aan 't brein daar onrust knaagde.

En 't bloed dat wild zijn wallen vlaagde en plaagde
Zoog 't in en stuwt het warm door d' aadren henen,
Zoodat een blozen 't hoofd komt uitgeschenen,
Of met die warmte een licht daarbinnen daagde.

En 't hoofd, verblijd, zoekt nu dat andre blinken:
De zon die stijgt, diens gang geen god nog stremde -
En 't heel heelal leit kalm en stoorloos open.
Dan doet het bloô bedachtge wimpers zinken,
En vraagt wie dàt heelal zoo heerlijk temde
En doet gestarnten stom hun banen loopen....