De nieuwe tuin

[p. 21]

VII.

Mijn hart hongrend naar spijs niet, niet naar iet
Dat groeit op d' aard, dat bloeit van menschemond:
Woorden noch kussen; noch wat vloeit uit wond
Van hart of oogen: bloed of tranen; niet

Belust op liefde of, 't zoetst van al, verdriet;
Hijgt toch aldoor of 't ooit dat eenge vond
Dat donker schuilt daar 't donker zich verkondt,
En 'k stil het noode en kort met eigen lied.

Ik wist het lang, ik spreek het nu getroost:
Ik ben d' onrustge die zich nooit verstaat,
D' hongrende om 't Eene die ik niet wou zijn.
Mij gaf voor heevge vreugd bij heevge pijn
't Leven de leegheid die zich nooit verzaadt,
't Verlangen, zoetst en wreedst en eindeloost.