De nieuwe tuin

[p. 18]

IV.

Het zaad van 't Leven is het eenge wonder.
't Al groeit er uit en laat het onbegrepen.
Het grootste groeisel dat het onbenepen
Onthult, verhult dit eene als leefde 't zonder.

Huwlijk van wezens wrocht het, maar wat bond er
Wezen aan wezen? Niet de meest beslepen
Geest heeft dit ooit dan in 't begrip gegrepen,
En 't hart gevoelde 't maar door zich bizonder.

En de verbeelding naar zij grootre ranken
Sproot uit dit zaad, verloor zij 't zelf uit de oogen,
En 't wonder week voor vormen en voor klanken.
Maar wij wien kleinre spruiten struw onttogen
Voelen het wonder, moeten 't wonder danken
Dat wij het zien en toch beseffen mogen.