De nieuwe tuin

[p. 9]

V.

Hier in een groenen kuil lig ik geborgen
Voor wind en stemmen die mij zeer bezeeren, -
Hier schijnt de zon, de leeuwrik zingt, er scheeren
Zwaluwen langs de duinlijn, en de morgen
Verloopt in vreugd. Mij had de stad vol zorgen
Zoo beangst gemaakt, dat ik weer vreugd moest leeren
Als een kind loopen, en mij vreê vermeeren
In 't hart als een meer droppels dat het worgen
Van hitte droog wrong. O leeg hart, verflauwde,
Word vol nog eenmaal, doe mij eens nog leven.
Om me uit droog mos spruit groenheid; zoele winden
Komen zelfs uit het noorden, al hun koude
Stookt de zon warm: doe zoo mijn lijf warm beven,
Mijn mond het bloesemende woord hervinden.