De nieuwe tuin

[p. 8]

IV.

De vlokken daalden en het huis leek stijgen
Met mij: ik Zag die stille witheid zijgen:
Ik stond voor 't venster en ik voelde een zwijgen
Verwonderend in mij.

Daar was het plaatsje en houten loodsen lagen
Zwart onder 't wit en doffe vensters zagen
Op planken hout, en kloppen klonk en knagen
Van draaischroef 't werkhuis uit.

En 't sombrig vloerkleed achter mij leek luide
Als in een droom, en blankvingerig duidde
Kindje er figuren, vreemde, breede bruide-
Kristallen, purpren sneeuw.

En stond den drempel op mijn slanke vader
Niet, vragend: waar een nieuwe vrouw die gader
Dien oogst van droomen, wondren, breng mij nader
Mysterieuze schoof...