De nieuwe tuin

[p. 6]

II.

Nu ben ik stil. Ik woon weer op mijn aarde.
Mijn hemel grijst, maar 't hart kan 't wel gedoogen.
De weg ligt leeg waar laatste plassen drogen,
En schaars een mensch gaat naar het dorp toe, waar de
Kerk-toren wenkt. Zoo zag als kind ik naar de
Menschen den langen Zondag, als mijn oogen
Dronken de straat en stilte, en onbewogen
Ik door de ruit van een stadswinkel staarde.
Zoo als dat kind dat nog geen wereldsheden
Beminde en 't oog kalm hield van weinig wenschen,
Zoo ben 'k nu weer; maar in mijn hart verholen
Een trots en smart, die 'k nú zeg, zacht verstolen:
‘Want al mijn leed heb ik alléen geleden,
En al mijn blijdschap deelde ik aan de menschen.’