De legende van de ruimte

[p. 67]

De Luchtschipper

Als de luchtschipper, mee met de wolken,
Drijft boven de bergen,
En, hooger nog, opstijgt in 't licht,
Ziet hij dan de aarde nog
Met menschelijke oogen?
Zoekt hij het huis waar hij werd geboren
En de lieve bosschages
En de voetstappen naast de zijne
Aan het strand van de zee?

Neen toch; want onder hem kent hij
Alleen bergschaduwen, spiegels van water,
En een woelen van neevlen.
Zóó dan is de aarde, die al die volte
Bewaart die hem al zijn jaren
Vertrouwd en bemind was.

Zijn hart wordt stil en hij weet
Voortaan wat het is:
Eenzaam te zijn, en hoog, en in één blik
Alles te omgrijpen.

Maar aanstonds daalt hij en de ontoeganklijke
Bergespitsen, de blanke gletschers,
De vreedzame dalen,
Bewoonde vlakten, kanalen, steden,
De zeilende schepen, de huizen vertoonen zich -
En ginder -

[p. 68]

 

Hoe klopt hem het hart als hij het bewegen

 

Van menschen waarneemt,

 

En ginder

 

In de tuin bij dat huis de gedaanten

 

Van de allerliefsten.

 

 

 

Hoe beeft, nu hij weerkeert, zijn hart nog sterker,

 

Omdat voortaan

 

Zijn lieven wonen

 

In die groote ruimte die zij niet weten.