De legende van de ruimte

[p. 69]

Het Erfdeel

Grootvader, die bij uw sterven
Kondt zeggen: ik heb mijn heele leven
Van mijzelf afgezien, -
Ik kan het niet.
Maar het gebaar waarmee ge uw woorden begeleidde,
Dat breed gebaar van 't ziekbed weg naar buiten,
Was als een maning, als een vleugelslag
Die door de erinring soms herhaald, mij wenkte
Naar wijder einders,
Naar scheemrige achterkamer van een huis in stad
Verplaatst, en in gemeenschap
Met de oude vader van mijn vader,
Aanvaardde ik zijn nalatenschap, het woord
Dat enkel waar kan zijn vlak vóór ons sterven.
Zeker een erfdeel, zeker als een waarheid
Door ons geslacht van oudste op oudste
Overgeleverd; maar nog niet een waarheid
Zoolang wij leven.
Wie waagt, zoolang zijn lichaam zich niet neerlei
Voor 't laatste slapen, zich zoo rein te zien
Van eigenbaat?
Maar schoon is 't als voor de oogen van de doode
Zich de eindelijke lijn waarlangs wij staarden
Onthult: zelf-zoekers die wij waren
Zochten we een zelf dat afzag van zichzelf.