De legende van de ruimte

[p. 60]

‘Ik heb u lief’

Ik wachtte u iedere avond
En telkens kwaamt ge, een nieuwe gast.
De bloemen die in de tuinen bloeiden
Zijn alle geplukt.

Nu zit ik opnieuw in de schemer
En denk: dit is de laatste maal.
Nu zal zij komen en ik niet vragen
Wie na haar komt.

Ik heb van al mijn woorden
Het eindlijk woord voor nu bewaard.
Want wat zal ik zeggen na dit ééne:
Ik heb u lief.

Ik zei het vroeg in de morgen
In de tijd toen enkel morgen bestond,
Ik zei het in mijn middagjaren,
Ik zeg het nu.

Door de dag van mijn heele leven
Is dit ééne woord als een zang gegaan.
Nu is het avond: alleen gelaten
Zing ik het nog.

Dat ge mij dit liet spreken:
Ik heb u lief, ik heb u lief,

[p. 61]

 

Is beter dan al de groote gaven

 

Die ge me schonkt.

 

 

 

Tot al uw duizend gedaanten

 

Heb ik het argeloos gezegd.

 

Nu zeg ik het wetend tot uw laatste,

 

Kort vóór de nacht.

 

 

 

Als ik uw naam mocht noemen,

 

Dan wist ge waarom ik nu weet.

 

Ge weet het en ik hoef niet spreken:

 

‘Ik heb u lief.’