De legende van de ruimte

[p. 57]

Naaktheid

Ontdaan van telkens weer een kleed
Denkt ge eindlijk zuiver naakt te staan,
Maar of het zonnestralen zijn
Die de oogen weren of een licht
Dat uit u breekt, of ragfijn web
Dat u doorzichtig leek, maar ras
Zijn mazen sluit, zoodat de blik
Gevangen blijft in 't weefpatroon -
Men ziet u niet, gij ziet u niet,
En weer begint de nieuwe drang
U van uw kleed te ontdoen.

‘Wees niet bezorgd: uw lichaam is
Geheel doorbrand van zulk een gloed
Dat als dit ondoordringbre waas,
Die laatste mantel niet bestond
Die ge wilt lichten, maar niet kunt,
Ge niets dan straal in straal zoudt zijn,
Gestalteloos en voor geen oog
Bevatbaar als een eigen ziel.
Dan was er tusschen u en elk
De liefde niet, de kennis niet,
Die u met elk verbindt.

Wel waarlijk staat in de open dag
Uw aldoor wisselende naakt,
Maar naakt van een textuur

[p. 58]

 

Die menschen aandoet als een kleed,

 

En boeit hen door 't figurenspel

 

Dat in haar draden glanst.

 

Uw eigen oog toch rust erop

 

En het verheugt u telkens weer -

 

Toch zijt ge naakt, onthoud het goed:

 

De glans die uit uw naaktheid schijnt

 

Verschijnt u als gewaad.’

 

 

 

Als dit zoo is, wat was ik dan

 

Van dag tot dag een ander mensch,

 

Een aldoor wisselende geest.

 

Want de gewaden die ik droeg -

 

Gewaden, zegt het volk en kent

 

Ze aan snit en teekning, stof en kleur -

 

Zijn meengerlei. Ik kon hen nooit

 

Vergeten als een dracht. Ik zon

 

Te vaak, helaas, als ik hun heugenis

 

Terugriep, op die andre heugenis:

 

Hem die ik was geweest.

 

 

 

En nu zijt ge eender? O, maar niet voor mij!

 

Ik hoop dat ge weer leven gaat, ik hoop,

 

Gewaden! dat een mensch die nog niet leeft,

 

Zijn oogen op u slaat en gij dan weer

 

Op eenmaal leven gaat, zoo naakt als ik

 

Toen ik u droeg, toen gij mij waart!

 

Vergeef, want nu breekt toch op 't laatst een naaktheid uit

 

Die ik verbergen wou:

[p. 59]

 

Mijn hunkren naar het vormelóóze woord:

 

De bliksem, straal in straal,

 

Gestalteloos!