De legende van de ruimte

[p. 53]

De Dagen

Hoe heerlijk ware 't
Als ik de dagen
Nopen kon hun bedrijf
Buiten mij om te volvoeren,
Zoodat in een ruimte
Die zij niet raakten,
Ik bleef aan het mijne.

Want zij zijn toch luidruchtige gezellen,
Die op mij aandringen met hun uitwendige noodzaak.
Ik heb mijn inwendige
En weer hen gedurig,
Maar soms moet ik ook tot een bond mij
Met hen verstaan.

*

‘Een eiland ligt in wolken,
Een berg ligt in de zee.
Kon ik de winden nopen
Niet te raken aan die twee.
Het eiland werd vol rozen,
Ik bouwde op de berg mijn huis,
Windstille vensters oopnend
Op nergens een gedruisch.
Een zaad viel in een bergkloof
En vond er grond en scherm.

[p. 54]

 

Als nu maar de heer van wind en weer

 

Zich over de boom ontferm.’

 

 

 

*

 

 

 

De man die dit liedje zong

 

Was klaarblijklijk een dwaas.

 

Een wolkeneiland is een kind van de wind,

 

Een berg in zee daagt de wind uit,

 

En een eenzame boom in een rotskloof

 

Trekt het weêr aan.

 

 

 

Ik houd niet van vreedzame levens

 

Die achter een haag duiken.

 

Als er goden zijn hebben zij de menschen

 

Tot offers verkozen.

 

Hun dienaars zijn de dagen.

 

Die spelen met ons, plagen ons, dooden ons.

 

Maar ook wij zijn hun dienaars.

 

Wij beminnen het spel, het plagen, het gezamenlijk sterven.

 

Want de dagen ontleenen hun licht aan de menschen

 

En met de laatste mensch sterft

 

De laatste dag.