De legende van de ruimte

[p. 51]

Het Boek

Als uitgeblazen rook verdwijnt
Juist het meest vaste:
De staten met hun pronk, de macht
Van de geslachten;
Maar 't meest etherische van al,
De fantasie,
Het vluchtige gedachtenweb,
Een innige harteklop,
Mits maar in woorden vastgelegd
Of tonen,
Zij werken voort, van eeuw tot eeuw,
Waar er maar menschen leven en
Ontvanklijk zijn.

De vroegre dichters zongen luid
Bij galm van snaren,
Of drilden het bezeten koor
In wilde maten,
Tot, met verhaal of beurtspraak saam,
Zang drama werd, -
Of dichtten in een later tijd,
Voor menigte of gemeent,
Het lied dat makklijk weerklank vond,
De spelen,
Waarin de hartstocht stond gebeeld
Waar 't volk door werd bewogen, toen
't Nog hartstocht had.

[p. 52]

 

Nu is het dood en lied en spel

 

Worden geschreven

 

Voor hier en daar een stille man,

 

Alleen gezeten,

 

Die als de wereld om hem zwijgt,

 

Het boek opslaat,

 

Totdat hem voor het droomend oog

 

En eensgestemde zin

 

De beeldenrij in werking treedt

 

En 't neuren

 

Hem niet verlaat van dag tot nacht,

 

En hij door tijd en ruimten heen

 

Zijn dichter kent.

 

 

 

Nu wordt het boek dit kreatuur,

 

Veelzijdig stralend,

 

Waarin één deel aan 't andre sluit,

 

Verbeelding dragend

 

Van, telkens in een ander licht,

 

Een zulke droom

 

Als zich aan de eenzame openbaart

 

Die er zóó langs in woont

 

Dat hij zijn bouw geheel verstaat

 

En vindt zich

 

Bezitter van een nieuw heelal

 

Waaruit de onzichtbre Maker straalt

 

Van al wat leeft.