De legende van de ruimte

[p. 30]

Een Dag in April

Onder een grijze hemel
Waarin het licht, gelijk een ademhalen,
Nu mindert en dan zwelt,
En als het door wil breken
Weer langzaam mindert,
Ligt de nog naakte polder, met zijn weiden
En tuinen, in dit vroeg begin
Van 't voorjaar.
Een zilverige wereld die nog wacht
Dat zij een gouden wordt.
Zóó is in mij een zilveren verwachting
Geweven, en na ieder stralenjaar
Hoop ik weer als een kind.
Ik ben geboren, een onsterflijk zaad
Van hoopvolle seizoenen. Het geloof
Dat menschen, gelijk bloemen,
Na een éénmalig bloeien welken
Werd mij geleerd;
Maar mijn ervaring leert dat in me 't leven
Telkens weer bloeit, en niet dan schijnbaar welkt.
Het wacht aldoor een nieuwe zomer.
Zijn aard is toekomst, ónverganklijkheid.
Mijn oudste vriend stierf met een hart en hoofd
Vol droomen en gedachten.
Van 't welken van zijn lichaam wist hij niets.
Niet anders dan mijn jongste, die de pen
Een oogwenk neerlei, peinzende op 't vervolg,
En niet ontwaakte.

[p. 31]

 

Dit is geen loochning van het lichaam, dat zijn duur

 

Als andre schepslen heeft,

 

Maar een erkenning van het Wonder.

 

Wij die het sterven weten, kennen 't niet.

 

Wij leven in het leven, en verstaan

 

Zijn stem alleen, die als een eindelooze

 

Belofte ons naar de lippen welt.

 

Er was een jongling

 

Die met zijn laatste kracht mij zijn verrukking uitte

 

Dat hem een hemel wachtte

 

Van onuitspreekbre zaligheid, door leed

 

Noch zorg gestoord.

 

Lach niet, zei hij, want dit is geen verbeelding,

 

Maar werklijkheid.

 

Het was de stem van 't leven, dat in hem

 

Bij 't naadren van zijn grootste lichaamsnood,

 

In vormen die die jongling best verstond,

 

Zijn laatste waarheid zei: niet slechts Ik ben,

 

Maar Ik zal zijn en Ik zal reiner zijn

 

En heerlijker dan ooit.

 

Van dat ik jong was zingt het zóó in mij

 

En wil niet einden.

 

Een oud man! zeggen er, en schoon mijn haren

 

Maar weinig grijzen, weet ik nu toch wel

 

Dat de lichamelijke winter komt.

 

Maar in mijn hart is lente. Ik wacht alweer

 

De sterrelende bloesem op mijn boom,

 

Het brokklen van mijn grond om 't zwellend zaad.

 

Volheid van leven, onweerhoudbre groei

 

Doordringt me en als een god van zon en dauw,

[p. 32]

 

Door een prieel omlooverd,

 

Verberg ik mij.

 

Is dit dan dood, dat in zijn eindlijk uur

 

De god in ons, onvindbaar voor onszelf,

 

Schuilt in zijn woud, een wereld, en de paden

 

Van aard naar hemel wenden om zijn hart?