De legende van de ruimte

[p. 21]

IV. Discipelen

In ons lage huis
Aan de haven
Verscheen een Vreemde,
Zette zich aan tafel,
Zegende ons brood,
Brak het en at met ons.
Met de ouders wisselde hij weinig woorden,
Geene met ons, de jongren,
Mij en u, broeder.
Hij sliep in het voorhuis,
En in de vroegte
Was hij verdwenen.
Maar na zijn verblijf -
Weet ge wel? -
Konden we aan niets meer denken
Of we dachten aan hem.
Wij zagen bij 't werk
Zijn blik op ons rusten,
En als het zwaar was
Scheen het
Als stond hij neven ons,
Zoodat het licht werd.
Onze ouders hielden
Voortaan - zoo scheen het -
Een vriendlijk geheim, of eerder
Een verstandhouding met elkander:
Zij glimlachten veel in zichzelf,
Zagen elkander aan

[p. 22]

 

En glimlachten.

 

Toen zij stierven, eerst hij, dan zij,

 

Was 't of de Vreemde

 

Naast hun bed stond.

 

Of er ook andren

 

Zijn die hem zagen?

 

Wij vraagden het nooit, maar als wij omgaan

 

Onder de menschen

 

Kan 't soms gebeuren

 

Dat, onder ons spreken,

 

Hun stem en de onze

 

Stil wordt.

 

We noemen hem niet,

 

We handlen van niets ongewoons,

 

Maar het is als spraken we van hem.

 

Ja, soms is 't

 

Als luisterde hij meê,

 

Woog onze reednen,

 

Bewoog ons tot woorden.

 

Wat is het toch, broeder, dat onder ons

 

Zoo aldoor omgaat?

 

Wij kennen het zeker

 

Aan twee schoone deugden:

 

Vreugde en liefde.