Het lachende raadsel

[p. 16]

Het Verborgen Vuur

Toen was ik jong, nu ben ik oud.
Wat is het onderscheid gering.
De maand valt in hetzelfd seizoen,
Het middaguur is nog als toen,
En ik zit hier, die saamspraak houd
Met hen en met mijn mijmering.

Nog altijd volg ik in de lucht
De wolk, op aard de vaste grond,
En mijn gedachten zijn vandaag
Nog even vast, nog even vaag:
Gewaringen door taal getucht,
Maar elke een onbegrepen vond.

Hoe vreemd dat de gedachten gaan
En spreken zich volkomen uit
En dat hun zin, hoe openbaar,
Toch anders is, en even klaar
Op een ook thans weer onverstaan,
Een nooit ontraadseld weten duidt.

De duizend stemmen om mij heen
Betogen daaglijks hoe ik ben,
En de een zegt zus en de ander zo.
Ik luister, en versta hen nô,
En denk: of ik mijzelf dan ken?
En denk en glimlach: zeker, neen.

[p. 17]

 

En toch deed ik dit wezen kond,

 

Dit wezen dat ik niet versta.

 

En het geloof verlaat mij nooit

 

Dat het zich eindlijk heel ontplooit,

 

Zodat de vraag: is dit zijn grond?

 

Wordt beantwoord met een juichend: ja!

 

 

 

Maar 't kan niet zijn. Op 't effen doek

 

Van uw verbeelding teken ik

 

De schaduw die dit brandend vuur

 

Werpt door mijn zichtbare natuur,

 

Ik dwaas die vuur in schaduw zoek

 

En eeuwig in een ogenblik.

 

 

 

De beelden die mijn eeuwig licht

 

Op tijdlijk wisselen verwon,

 

Die laat ik u en 't is genoeg.

 

Ik weet dat ik geen schaduw joeg,

 

Maar ook dat tot geen oog de zon

 

Zijn onverhulde stralen richt.