De kristaltwijg

[p. 118]

XII

Ik zag den dag, de stad; en de oude tijden
Geweken voor een nieuwen, schooner tijd;
Ik zie dat gij voor dien geboren zijt
En dat u andre, scheidende, doen lijden.

Zoo sta, laat gaan wat gaat, blijf 't nieuwe beiden.
De landen oopnen, wijken, wijd en zijd,
Een aarde als nooit - heerlijk - lag uitgebreid
Zal nieuwen oogst voor de eeuwigheid bereiden.

Wij sterven snel: een menschheid draagt ons mee,
Draagt heugnis van ons meê naar verste dagen -
Een menschheid sterft met al haar vreugde en wee.

Dan zal een roep van haar opjuichen, klagen,
Door andre sfeer, langs ongemeten zee -
Dan wordt die stem door de eeuwigheid gedragen.