De kristaltwijg

[p. 113]

VII

Er is een huwlijk dat wij alle dagen
Aangaan, met ieder mensch, met ieder ding,
Er is een liefde en een vereeniging
Die blik en daad steeds in en uit ons dragen.

Zooals de zuilen die den hemel schragen
Millioenen sterren zijn wier wenteling
Hen steeds verdeelt en toch in éénen ring
Doet zijn en blijven als hen de eeuwen zagen,

Zoo zijn ook wij in de aardsche wereld één,
En 't eindloos huwlijk, altijd weer ontbonden,
Werkt vruchtbaar en herschept wat anders sterft:

Ik bid u, Vriend, waartoe dit lang geween?
Alsof wie Eéne alleen niet heeft gevonden
Die menigvuldiger gemeenschap derft.