De kristaltwijg

[p. 109]

III

In 't oud kasteel waar losse luiken schuren
En schril de wind door ruit en schoorsteen suist,
Zit, slanke jongling die de knieën kruist,
In hooge zaal ge op dooden haard te turen.

Uit de asch geen vonk begloeit de roetge muren,
Geen schimmenspooksel stervend knapt en ruischt:
Stilte - en alleen een tochtvlaag stort en gruist
Doove asch en kool: ver kleppen nachtlijke uren.

Te midnacht heft ge 't hoofd: in 't maanlicht park
Ziet ge de popels wit en angstig wenken -
Gij daalt en gaat: de paden liggen leeg.

En gaande in hen, gij wilt maar kunt niet denken -
Zij liggen als een stille en zilvren steeg
En aan dien hoek alleen een blauwe zark.