De kristaltwijg

[p. 108]

II

Wij stonden voor 't portret van dien voorvader
In de eeuwenoude en sombre galerij:
Zijn bruin haar krulde en in zijn breede zij
Steunde den staf hij van - daarginds - 't eskader.

En klagend traadt ge 't schilfrend linnen nader
En spraakt: hoe kwalijk deelde aan hem en mij
Eén bloed zijn gaaf: of is 't niet als nam hij
De kracht van heel zijn zwak geslacht tegader?

En 'k zag u staan: het bleek en lang gelaat
Waarlangs de lokken zwart en laag zich vlijden
En de ijle ringbaard die de kin omsloot.

Hoe ver week nu, daar vlam van 't scheepsboord slaat
En de eeuwen door - als dreunt nog 't zwerk van 't strijden -,
Die trotsche vlootvoogd en zijn fiere vloot.