De kristaltwijg

[p. 105]

De Verlatene

[p. 107]

I

Gij kwaamt op aarde en hebt haar niet verlaten
Toen ze u verliet: nu leeft ge, een eenzaam man.
Ik wil u helpen, Vriend, zooveel ik kan,
Maar hulp van mensch kan wie zoo lijdt niet baten.

Ik zag den dag met bleeken glimp u haten.
Lijkkleurig keekt ge omhoog: ik rilde ervan.
Toen gingt ge in 't huis en sloot de luiken: dan
Was 't of u 't woud en wind en wolk vergaten.

En gaand langs 't pad waar bruine blaren dorden
Betreurde ik zooveel hoop en zooveel leed
En in mijzelf uw beeld zoo droef verworden.

Totdat als een die de oogen opendeed
Ik zag de Stad waar vuurge treinen snorden
Door de ijzren hal waar mijn trein binnengleed.