De kristaltwijg

[p. 95]

V

De vijand spint zijn zilvren web
Hij slaapt noch sluimert niet
En scherpt, dat hij mij spietsen moog,
Zijn diamanten neb.

Maar kleinen vogels vleugels spant
De oneindge wind en scheurt
Die mazen door en zuigt me omhoog
Naar waar mijn hemel brandt.

Daar stijg en draai 'k en wentel me om
En baad in 't lichte lauw,
En ben de onbindbre vogel weer
En zing mijn haters stom.