De kristaltwijg

[p. 78]

Het Gebed van den Dichter

Heb ik in uw stilte,
Natuur, gevonden
Wat ik behoefde?
De onrustge sterv'ling
Beweegt zich, beoorloogt
Zijn medeschepsels;
Brandende steden
Omgeven, verteren
Hun strijdend leven;
Maar gij, Natuur, doet uw gesternten
Stijgen en dalen in rustge nachten
Om hun ellende, -

[p. 79]

 

Uw zeeën zwalpen in sproeiende deining

 

Rondom hun landen

 

Neer voor de voeten van mij, u beluistrenden.

 

 

 

Ik laat hen niet: schiept niet gijzelf mij

 

De' onrustigen rustigen?

 

Gaand op hun markten, hun wereld-straten,

 

Voelend hun drang, - hun begeerten

 

Drinkend met poriën.

 

Hoor ik hun woorden niet, heet en

 

Hartstochten ademend?

 

Klinkt niet uit mij als een echo de schallende

 

Klank die hen aanvuurt,

 

Troost en zich kennen doet

 

Broeders van mij en gemeenzamen,

 

Eeuwig gemeenzaam met mij in uw eeuwigen

 

Vrede, o Heerlijke, dien ge mij instort, bevelende

 

Dat ik hem weergeef aan hen, uw kinderen,

 

Kindren van u, vredeloos, nu bevredigden.

 

 

 

Heb in uw stilte, Natuur, ik gevonden

 

Wat ik behoefde?

[p. 80]

 

Vreê den onvredigen,

 

Rust den onrustigen,

 

Liefde den strijdenden die mij gemeenzaam zijn?...

 

Geef mij, Natuur, uit uw stilte

 

Wat ik behoef. -