De kristaltwijg

[p. 60]

Lente

I Uitzicht

Vriend, ik peins de zachte regendagen:
Dat het groeizaam weer de ronde knoppen
Uit het hout drijft die in donker sliepen;
En ik hoop dat nog een keer mag groenen
't Hout dier Vriendschap die wij beiden plantten.
Want gedenken doe ik schoone bloemen
Die in maannacht-lichte luchten bloeiden
En wier geur een vreugd was en belofte.
Koom' die teelt nog eens in 't sterke zonlicht:
Gouden voorgrond voor het bleek herdenken -
Laat ons zitten onder krachtge twijgen,
Zwaarbehangen met gebloosde vruchten,
Uitziend naar een andren, laatsten, avond.

[p. 61]

II o Lief, mijn lach....

o Lief, mijn lach, de teederheid
Waarmee ik elk ding zie,
Leken mij soms den dood gewijd.
Ik weet niet wien ik vliê:

Ik weet alleen dat al mijn zorg,
En heel mijn donkre drang,
Geen vreugd is, maar een droeve borg
Van almaar nieuw verlang.

Ik drijf aldoor gelijk een ster
Die, uit zijn sfeer geraakt,
Een vreemd in andere is, zoo ver,
Zoo vreemd en onbewaakt.

[p. 62]

 

o Lief, mijn lach, de teederheid

 

Waarmee ik elk ding zie:

 

Nu in mijn hart de storm zich leit -

 

Hergeef, hergeef mij die.

[p. 63]

III De Meren

Waarom, mijn hart, gij nu ontbindt
De meren van mijn weemoedland? -
- Ontdooit niet altijd lauwe wind
En zonnebrand? -

Omdat in grottenkilte ik zat
En 't waaien van uw storm ontweek
Voelde ik geen zon, zag langs mijn pad
Geen vochtge beek.

Nu zie en hoor 'k door blad, langs rand,
Het dooiend nat ritslend en zwaar,
De meren van mijn weemoedland
Ruischende klaar. -