Goden en grenzen

[p. 168]

Als hij niet was

Als hij niet was wien ik gelijk wil zijn
Zou ik niet weten, in mijn pijn,
Waarheen te gaan. Hij is mijn trooster.
Hij maakt mij telkens weer gerust
Als hij de heete kolen bluscht
Van 't haatvuur op mijn harterooster.

Zijn oogen zijn zoo zoet en koel,
Ik staar erin met diep vertrouwen.
Van alle dingen die ik voel
Heeft, zachter dan de blik van vrouwen,
De zijne een reine spiegeling,
Die meer is, want zij is het wezen.
Ik kan er al de waarheid lezen
Waarnaar ik in mij vruchtloos ding.

Hij heeft een woordenloos omarmen
Waarin 'k mij eeuwig veilig weet.
Siddrend en vast is zijn erbarmen
Dat sterkend indringt in mijn leed
Zoodat het blijdschap wordt naarbuiten.
Ik ken mijzelf dan niet. Ik ben

[p. 169]

 

Weer licht, maar met een nieuw bekoren.

 

Kon ik hem heel voor elk ontsluiten,

 

De wereld werd als nieuw geboren:

 

Elk had hem lief zooals hij hen.