Goden en grenzen

[p. 163]

II
Van hem tot hen

[p. 165]

De weg van taal

aan P.N. van Eyck

Niets is overtuigend
Van de oergrondige gloeden:
Dat ze u blindend, zuigend,
In hun poel omwoedden,
Als de poovre woorden:
Stukgebroken scherven
Taal, die 't vuur behoorden,
En 't opnieuw verwerven
Nu gij ze opnaamt om een brug te smeden
Naar aan de oever mijn ontbonden leden.

Door die taal alleenig
Kan ik tot u dalen:
Steil de gang en steenig,
Blinkend toch de stralen
Die mij lokken, glijden
Tusschen voet en leuning,
Mij van angst bevrijden,
Stil doen staan in kreuning,
Tot ik neerkom in die helle kerker,
Me eindloos lichter voelend, eindloos sterker.

[p. 166]

 

Want die lichtgedrenkte

 

Ronde, vormen-boze,

 

Die voorheen me al wenkte,

 

Spiegelt - wonderroze,

 

Aarde en hemel hullend

 

In haar bladervaagten,

 

Zich met ether vullend:

 

Hoogten, ruimten, laagten -

 

Nu niet langer uw alleene holte,

 

Maar van 't heel heelal de oneindge volte.

 

 

 

Anders niet dan de uiting

 

Maakt het eindloos ledig

 

Tot de oneindge ontsluiting.

 

Ik-die-Ik-verdedig,

 

Uit u en 't zal blijken

 

Dat ge uw oogen opent

 

Op de ik-boze rijken,

 

Iedre heining sloopend

 

Die de god belette een vorm te worden

 

En zichzelf te zijn in menschlijke orden.

 

 

 

Zie, ik zei: ik daalde.

 

Wist ik niet dat beelden

 

'T al te scherp bepaalde

[p. 167]

 

Vaak vaagden of heelden?

 

Even goed was: rijzen.

 

Want dat kleine blinken

 

Dat ge omlaag leekt wijzen,

 

Waar ik heen dacht zinken,

 

Was niet anders dan het hoogste gloren,

 

Mensch geworden en dus nieuw geboren.