Goden en grenzen

[p. 157]

VIII
Aan de Mei-dichter

Dichter die de Mei
In uw eigen jeugd
Hebt gezongen, -
Wist ge dat het trachten
Naar uw vliedende gedachten
U moest rukken uit de rei
Van de nieuw-begonnen krachten,
Pas ontsprongen
In de lente die ons altezamen heugt?

Of ge zint en denkt,
Onbenaderd wenkt
De eens door u omworven,
Schijnbaar, toen ge haar verstiet, gestorven
Ziel, die zich u wederschenkt
Als ge woordloos, moegezworven,
De oogen in haar oogen drenkt.

Balder kon haar niet
Zooals zij verdient beminnen:
Koning met de blinde zinnen

[p. 158]

 

Zag hij niet het weidsch gebied

 

Waar zij introk en waar alle zonnen

 

Rondom haar opnieuw hun loop begonnen,

 

Anders dan de god op aarde ziet.

 

 

 

En zij lokte u en zij hoopte uw komen.

 

Maar gij zaagt

 

Aldoor verder uit naar buiten:

 

Wereld die het brein u kon ontsluiten,

 

Wereld die uit wil en wanen daagt,

 

- En ook zulke heeft een schijn van droomen -,

 

Doch de droom als kind in 't hart vernomen,

 

Deze hare wereld hebt gij niet bevraagd.

 

 

 

In de harten van de menschen

 

Die gij lief hadt, woonde zij -

 

De eenvoud van hun sterke wenschen

 

Was de trek van 't lente-tij;

 

Maar uw woorden trokken grillige grenzen

 

En daarachter gingt ge leeg voorbij.

 

 

 

Heele volken hief ze uit hun omnachting

 

En hun blik

 

Kent haar in een lachen van verwachting

 

En een aarzeling van schrik,

[p. 159]

 

Doch uw hopen is verachting

 

En uw eerste vraag: doen zij 't als ik?

 

 

 

Keer! De Mei is daar!

 

Al haar jong bekoren

 

Hield zij, maar een dieper gloren

 

Bracht ze, uit werelden die haar behooren,

 

Mee, als 't nieuwe Wonder in dit warme Jaar.