Goden en grenzen

[p. 146]

IV
De diepe bron

De lente is in mijn hart,
Ik kan er niet van zwijgen.
De bron lag toegespard,
Toch bleef het water stijgen:
De lente is in mijn hart.

Het huis was zwaar gebouwd,
Zijn steenen muren wogen:
Een donker kloppen stouwt
Vergeefs aan vloer en togen:
Het huis was zwaar gebouwd.

Maar diepst verholen bron
Drong onweerstaanbaar boven:
Het nat daar geen op zon
Doorwatert alle hoven
Uit diepst verholen bron.