Goden en grenzen

[p. 130]

De geschonken kracht

Mijn kracht ligt niet in daden,
Ook niet in 't sterke denken,
Alleen in de genaden
Die mij de goden schenken.

Zij gaven mij 't verbeelden
Van wat wij donker voelen:
De klare en zichtbre weelden
Na zoet en smartlijk woelen,

De droomen, de gedachten,
Die ruikerwijs gebonden
Mijn dagen en mijn nachten
Doorgeurd om hen doen ronden,

De saamval van geluiden,
Het spel, het licht, de glanzen,
Het halfverholen duiden
Van vrije maatkadanzen

Die los de sluiers lichten
Waaronder zinnige leden
En raadslige gezichten
Hun schemerschijn verbreeden,

[p. 131]

 

Het slingren, winden, vlechten

 

Van woorden tot gierlanden,

 

En daarin andre hechten

 

Die vuren, flonkren, branden,

 

 

 

En sterren zijn die oogen

 

In peilloos lokken wenken

 

Naar blauwe hemelbogen

 

En de ethers die hen drenken,

 

 

 

Waar ze in het ongemeten

 

Mij vinden die hun zielen

 

De wereld doet vergeten

 

En meê om 't midpunt wielen

 

 

 

Dat alle heemlen, zonnen,

 

Gedaanten, vormen, gronden,

 

In één vaart houdt gesponnen,

 

Gewenteld en gebonden,

 

 

 

Zee van bezielde lijven

 

Waar we eindloos in verzinken;

 

Eén blijven en één drijven,

 

Eén stormen en verblinken.

 

 

[p. 132]

 

Mijn kracht is niet de mijne,

 

Hij is mij rein geschonken,

 

Hij schijnt, tot hij verdwijne,

 

Hij maakt mij klaar en dronken,

 

 

 

Hij is zoo uwe als mijne,

 

Hij is het staag verkeeren,

 

Hij donkert, tot hij schijne,

 

Hij is het diepst begeeren,

 

 

 

Hij zal mij nooit verlaten,

 

Ook als het lichaam weigert;

 

In de eens begonnen maten

 

Stort hij zich voort en steigert

 

 

 

Temidden van de menigt

 

Die komt om mij te ontvangen;

 

Hij is die 't Al vereenigt:

 

Hij 't nooit verzaad Verlangen.