Goden en grenzen

[p. 122]

La nouvelle Héloïse

Julie d'Étanges, door Saint-Preux bemind,
Die zich hem schonk, maar kon de deugd niet haten
Die in haar geënt was en de plicht niet laten
Die teedre kindren aan hun ouders bindt, -

Hoe streed ze, en wist het web dat Noodlot spint
Als park te zien waar de aangelegde straten
Tot arbeid noodden die een volk zou baten, -
Hoe hoopt ze of zóó haar hart vertroosting vindt.

Maar 't arme hart, door liefde eenmaal bevangen,
Wendt vruchtloos zich tot deugd, staat af, misleidt
Daaglijks zichzelf en hem die ze aan blijft hangen.

Vergeefs: als plotsling haar de dood bevrijdt
Bevrijdt hij ook haar ongebluscht verlangen
Dat ze eindlijk, in haar laatst bericht, belijdt.