Goden en grenzen

[p. 113]

Samenspel

[p. 115]

Mijn roosblad!

Als ik het zoete koel van rozebladen
Laat barsten op mijn lippen en nochtans
Mijn hart laat wijlen in de stille glans
Waar zinbekoringen niet binnenglippen,

Blaam mij dan niet: mijn ziel is zoo gebouwd
- Zoo een viool - dat al haar donkre tonen
De geesten blijven die haar cel bewonen,
Ook als uw hand hen opstreelt uit het hout.

Mijn roosblad! - Ik begeer niet meer te voelen
Dan juist uw teerheid, juist uw lippen-koelen.