Goden en grenzen

[p. 111]

VII

Ik heb, daar de oorlog woelt, met ongeveinsd
Geluk, van dag tot dag, dit boek geschreven:
Sonnetten, door niets anders me ingegeven
Dan door de vrede die zich in mij peinst.
Stof van gedachten zacht tot woord gekleinsd,
Tot maatvol vers dat zonder tegenstreven
De wet volgt, die gestreng en mild, ons even
Rijk maakt aan vinding als hij binding cijnst.
Won ik mijn vrede uit strijd? Laat mij dit zwijgen.
Wat is vrede anders dan de zee na storm.
Maakt het wat uit hoe diep nog wrakken dreigen,
Of ginder 't strand veranderd is van vorm?
Mijn zee ligt stil. Ik heb alleen zijn hijgen
Gehoord in nachten die geen stem verkrijgen.