Goden en grenzen

[p. 109]

V

Gij moogt glimlachen om mijn jeugd, maar 't wappren
Van de oude vanen sloeg mij zoo door 't hart
Dat ik gewenscht had als een keltisch bard
Een harp te stemmen in 't gewoel van dappren.
Dan hoorde ik weer omhoog de wimpels klappren,
De zeilen bolden en de volle vloot
Toog met gejuich door 't schuim en bracht de dood
De tragen, zege voor de stoutre en rappren.
Als ik dan ook het dundoek zelf niet voerde,
Mijn huis kaal stond als de bevolking vlagde,
Dan was 't uit schaamte. Wat zoo diep ontroerde
Hoort niet, bij feesten die onze onmacht streelen,
Voortaan als ijdle kleur en roemloos rag de
Huizen te tooien waar wij zielloos spelen.