Goden en grenzen

[p. 104]

X

De vlammen van mijn tuin zijn hoog ontploken.
Ik heb van iedre donkre struik rondom,
Van iedre doorn waaraan ik schromend kom,
Een geurge en wiegelende roos gebroken.
In diepe bron zijn de oogen groot ontloken
En bieden wijl ik buig mij 't wellekom.
En aldoor dieper buigend staar ik stom
En voel de koeling mij de lippen strooken.
Het rimplend beeld... vervaagt het? Opgeheven,
Zie ik het veld, de duinen, de open lucht
En merk de vogels naar mijn einder zweven.
Ik hoor de zee zijn verre dreungerucht
Neerwerpen op de stranden en mijn leven
Gaat vleuglend open, klaar voor nieuwe vlucht.