Goden en grenzen

[p. 98]

IV

Een jonge vrouw ontwaakt uit donkre tijd.
Zich geven wil zij, meer nog zich begrijpen.
En als haar droomen tot gedaanten rijpen
Zoekt zij de klaarheid die haar geest bevrijdt.
Zichzelf zijn, dat ze zich te beter wijdt
Aan andren, dit 's haar leer. En heel het slijpen
Van haar gedachten, heel 't verborgen nijpen
Van 't bloed beduiden dat zij dit belijdt.
Zoo zal haar leven zijn. En zij bemint
Eerst hem die haar dat heldre hoofd zal schenken,
Met en voor wien zij al wat leeft zal denken, -
En dan, mag 't zijn, wat na hen leeft: het kind.
Want vrouwen dragen, dieper aan 't verleden
Verhecht dan wij, de toekomst op aan 't heden.