Goden en grenzen

[p. 97]

III

Een jong man komt die zich een god gevoelt.
Hij heeft de inzetting van zijn volk gebroken.
Hij heeft in stilte en luid woorden gesproken
Waaruit een klare droom zich openwoelt.
Nu is hem droef te moede. Een deernis spoelt
Zijn aadren door, een hunkren naar verdoken
Gemeenschap. De overmoed - door wie gewroken? -
Wordt leed dat op een dieper droombeeld doelt.
Het daagt: het is niet anders dan 't aanschouwen
Een mensch te zijn. Als wie zichzelf verloor
Zoekt hij geleide aan wie hij zich vertrouwen,
Die zijne zijn kan, zoo hij haar behoor.
En uit gedaanten van de vele vrouwen
Draagt eene 't beeld dat hij zich uitverkoor.