Goden en grenzen

[p. 94]

X

Meer dan de vormen binden ons de landen,
De volken, de gemeenschap van ons worden.
Meenden we soms dat zielebloemen dorden
Nu hier en ginder alle grenzen branden?
Zij bloeien voort. Hun zwijgende offeranden
Gaan aldoor naar onze eigen smetlooze ether,
Waarin de diepre ziener, vastre weter
Die in ons hart leeft de eeuwige ingelanden
Herkent die daar uit alle volken wonen.
Wij kennen niets dan daar. Wij hebben al de
Geruchten niet gehoord: de haat, het hoonen,
Weeroep of zegeroep die huilde of schalde.
Wij zien alleen omhoog de zaalge scharen
Die eeuwig blijven wat ze oneindig waren.